...

سینه اش رو صاف کرد و گفت :
در کشورهایی اروپایی ، انسانها برای بالا رفتن از نردبان موفقیت
به هم کمک میکنند و حتی دست همدیگر را میگیرند تا با هم بالا بروند ولی در ایران
انسانها نه تنها خودشان از نرده بان موفقیت بالا نمی روند بلکه پای کناریشان را هم میگیرند که او هم نتواند بالا برود
کمی نگاش کردم ؛ منظورش رو نفهمیدم
خوب ..... که چی ...... از بچگی همینو بهم یاد داده بودی ...... حالا باید چیکار کنم ؟
همش تو گوشم خوندی که باید بالا برم و پیشرفت کنم
ولی هیچوقت از چه جوری بالا رفتن حرفی نزدی
هیچوقت نگفتی که باید تنها برم یا کسی رو هم با خودم ببرم
فقط بهم گفتی برو ..... به هر قیمتی برو ...... با سرعت برو
بهم گفتی دیر بجنبی بقیه میرن و تو جا میمونی
بهم گفتی که جایی که داری میری پر از گرگه پس خودت هم باید گرگ بشی تا نخورنت
بهم گفتی بیشتر دروغها ؛ دروغهای مصلحتین
بهم گفتی بیشتر قسم ها ؛ قسم های الکین
بهم گفتی حرف همیشه حرف خودم باشه
بهم گفتی خودم رو فقط دوست داشته باشم و
بهم گفتی تا تو مدرسه بگم علم بهتر از ثروته و بیرون از مدرسه باورم عکسش باشه
حالا چه انتظاری ازم داری؟
انتظار داری تا موقع بارون و ترافیک ؛ کرایه ماشین رو چند برابر نکنم
انتظار داری موقع عبور از خیابون ؛ وایسم تا چراغ عابر سبز بشه
انتظار داری برای تمام دروغهام ، خدا و اهل بیتش رو شاهد نگیرم
انتظار داری تا بغیر از حرف خودم ، به حرف بقیه هم گوش بدم
نه عزیز جان ..... نه
انتظار بیخودی داری
ولی در عوضش برات یه جمله میگم ، بی نفع ، بی دروغ ، بی ریا
این روزها به جای تربیت بچه ها ، باید خودمون رو تربیت کنیم
اگه اینکار رو نکنیم ، آخرش اونا هم میشن مثه خودمون